Jeuk

Hoe is het met de liefde? Wanneer deze vraag op mij wordt afgevuurd moet ik altijd even met een breinaald langs de binnenkant van het gips dat mijn hart omsluit om de jeuk te bestrijden. Op het eerste gezicht is de vraag hoe het met de liefde is van een buitengewone omvang. De liefde kent immers vele facetten, interpretaties, gelaagdheden en dimensies (maar misschien ook niet). Maar de liefde als wereldfenomeen, dat klets ik dus niet zomaar even weg. De vraag laat zich meten met andere, ook niet misselijke, vragen als: nog preoerknal suggesties? & hoe staat het tegenwoordig met je kijk op de werkelijkheid?

Gelukkig hoef ik mij ook niet te wagen aan een filosofisch traktaat. De vraag is natuurlijk niet zo bedoeld. Wel is ze goedbedoeld om inzicht te krijgen in de laatste scoops, projecten, potentials en ontwikkelingen in het romantisch-erotisch relationele domein van mijn leven. Nu begint liefde overeenkomsten te vertonen met de gezondheid: ben je beter, dan wordt er niet naar gevraagd. Zit je in de lappenmand, dan is de gezondheid een dankbaar onderwerp van gesprek. Wanneer ik dus de inertie, of zelfs het ontbreken van beweging überhaubt, beschrijf als 'geen nieuws, goed nieuws' is de teleurstelling zichtbaar en blijft medeleven niet lang uit. En voor ik het weet zit ik redding en beterschap in de nabije toekomst te beloven!

Het moet toch niet veel gekker worden. Maar dat wordt het wel nu het mij ook nog zóóó wordt gegund dat ik romantisch-erotisch relationeel geslaagd ben. Mijn hemel, ik wist niet er zo armoedig en leeg aan toe te zijn. Liefde als afwezigheid. Maar is dat ook werkelijk zo? Ik krijg herinnering aan The Matrix Revolutions waarin wordt gezegd dat liefde slechts een woord is, en dat niet het woord maar de verbinding die het woord impliceert van belang is. Kijk ik met deze ogen naar het woord liefde, dan zie ik overal om mij heen verbindingen en is het plaatje vol, kleurrijk en een drukte van belang. Enneh...geen zorgen hoor, die laatste restjes gips rondom mijn hart, daar wordt aan gewerkt.

Een man van principes

Het principe. Daaraan is een nobel mens te herkennen. Standvastig en onwrikbaar in opvattingen. De man van principes, of vrouw, het is mij om het even, is verworden tot een deugd. Het stralende ideaal waarnaar gestreefd wordt. Iemand in bezit van duidelijke principes, je weet wat je er aan hebt. Helder en zeker. Kijk, dat hebben we nodig. Toch? Welnu, ik kan mij tegenwoordig een weinig deugdzamer activiteit bedenken dan het om zeep helpen van een smetteloze deugd. De deugd als delinquent opsporen, publiekelijk nagelen & beschimpen om deze tot besluit met een snelle executie de laatste eer te bewijzen. Daar kikker ik van op.

Het principe is niets anders dan een zoveelste poging tot controle die de behoefte aan voorspelbaarheid moet bevredigen. Afstappen van een principe wordt in het dagelijks verkeer al snel bestempeld als wispelturig en onbetrouwbaar. De zekerheid van karakter dwingt de karakterloze tot het opstellen van vaste waarden in het veld. Waarbij het hele speelveld een dor en vreugdeloos toneel wordt.

Ik pleit voor een open transfersysteem zonder vaste waarden. Weg met wurgcontracten en welkom ongebreideld opstellen, ervaren en weer loslaten. Zet nieuwe aankopen in, de gretigheid van de jeugd en verkoop door wanneer het niet meer past, niet meer werkt. De arena is het toneel waar alles ervaren mag worden. Opvattingen werken, totdat ze niet meer werken. Dan is het tijd om afscheid te nemen.

Mocht er al een deugd bestaan, laat dan die deugd zijn; trouw aan jezelf. Een zelf dat wil spelen, creëren, ervaren en beleven in plaats van zich te laten beteugelen door allerlei principes en opvattingen die het over zichzelf heeft gekunsteld. Dit zelf begrijpt dat niets zeker is, en alles, gelijk de werkelijkheid, voortdurend aan verandering onderhevig is. Beweeg mee op jouw eigen unieke weg en ervaar wat jou op die weg dient. Daaraan is een vrij mens te herkennen. Maar wees daarin vooral niet principieel.