Het inzicht als eindstation. Kwartje gevallen. Doel bereikt, streep eronder. Klaar. Het inzicht, de begripstoestand, waarbij de dappere avonturier een verband legt tussen oorzaak en gevolg. Het leek mij een nuttige bezigheid en onderweg ben ik dokter geworden in het leggen van verbanden. Een hoop inzichten om prat op te gaan. Maar wat veranderde er werkelijk? Het inzicht bleek nooit de toverspreuk die al het onwenselijke naar het hiernamaals verwenste. Het inzicht als beloning na een periode van hard werken, verinnerlijking en diepe zelfreflectie? Als eindstation? Nee, kennelijk niet. Dus de vraag: waarom wil ik alleen een quick fix met als voorwaarde dat alles bij het oude blijft? Iets korter, wil ik wel veranderen?
Het inzicht kan overweldigend en sensationeel zijn. Wanneer alles op zijn plek valt, kan maar al te vaak het idee ontstaan dat er iets bereikt is. Dat inspanningen hun vruchten hebben afgeworpen en dat vanaf het moment van de inslag het allemaal anders zal gaan. De teleurstelling kan dan zwaar te moede zijn met het besef dat alles toch maar gewoon bij het oude blijft. Want, wat heb ik er dan aan om te snappen hoe het zit? Als ik dan even de arriveerdrang parkeer wordt het inzicht niet de eindbestemming maar een nieuw begin, een zoveelste begin van de reis. Een uitnodiging om door te gaan, de stoute schoenen aan trekken en ontregelen.
Er wacht een vertrouwde vergadering om ontregeld te worden. Mijn inzicht is een hevige bedreiging voor de gevestigde orde. En dit pandemonium is in beleg om alles op alles te zetten dat het inzicht niet leidt tot blijvende verandering en het omver werpen van oude machtsstructuren. Het inzicht wordt omsingeld door subtiele overtuigingen die mij houden waar ik zit. Er worden allerlei slimme variaties bedacht op beperkende gedachten die de mond verlaten als briljante, zeer overtuigende, uiteenzettingen om alles te laten zoals het is.
Ik daal af en ontmantel met geduld, respect en liefde een samenzwering van draken & demonen. Stel autoriteit ter discussie, schrap bezuinigingsplannen, pleit voor grootsheid en overvloed en neem het eigen woord. In deze toespraak vallen geen ontslagen, krijgt iedereen waardering voor jaren trouwe dienst en praten we nog uren na met de benen op tafel. Niet zozeer over veranderen als wel versmelten. Het inzicht is heelwording en altijd en immer een beweging vooruit.
